Ongeschreven Jongensboek

Ik kan je niet uitleggen wat het is om je kleine broertje te moeten begraven.
Ik kan je wel uitleggen wat broederliefde is.
Dat is een gevoel dat je bij elkaar hoort omdat je samen groot geworden bent en voor dat gevoel maakt het niet uit of één van de twee niet meer fysiek aanwezig is.

Ik kan je niet uitleggen hoe het is om zonder mijn broer te moeten verder leven.
Ik kan je wel uitleggen wat hoop is.
Dat is voor mij een sterk verlangen om ooit in zijn armen te mogen rennen en hem vast te kunnen pakken om nooit meer los te laten.

Ik kan je niet uitleggen hoe we verder moesten gaan om ons leven.
Ik kan je wel uitleggen wat troost is.
Dat zijn de mensen om mij heen, de lading die de blikken draagt, de arm die mijn schouder schraagt, lieve woorden op een wit vel papier.

Sterven, gestorven.
De perfecte vorm en wanneer ze voltooid is.

Men. Ik. Wij.
We staan in een bepaald verband.
Men gaat dood.
Ik moet dat accepteren.
We kunnen dat samen.

Ik kan je niet uitleggen uitleggen hoe het nou allemaal gegaan is.
Ik kan je wel uitleggen wat horror is.
Dat is wanneer alle gebundelde en gecontroleerde smerig-specifieke elementen uit het verhaal van je grootste angst, ineens losgelaten worden in de realiteit, waar geen ontsnappen aan is.

Met één klap is het over.
Begint het.
Niets wordt meer aan zijn geschiedenis bijgeschreven.
Het plotseling einde van een ongeschreven jongensboek.
Schrijven, geschreven.

My Life Be Like (Ooh Aah)

De film raakt al meer gefragmenteerd, het denken in plaatjes is begonnen.

Ik zie die kop kijken, als hij naast de wok zit in Frankrijk; als hij in AJ's auto zit; als hij me op m'n bek wil slaan in Zeeland; als hij onder zijn brommer ligt in onze -altijd te kleine- schuur.
En dan denk ik: hij wist het gewoon.
He knew it all along.

Met van die ogen die zeggen: wat kan het mij schelen?
Van die brutale ogen die je vragend uitdagen: is er nog meer dan, dan alleen dit?
In wat hij steeds deed, wat hij altijd heeft gedaan: als dit het leven is, waarom kijk je me dan zo raar aan?

Dan is het toch logisch dat ik niet ga slapen?
Dan is het toch volmaakt logisch dat ik zo hard mogelijk ga?
Wat snap je er niet aan?

Alsof hij berekende: als ik 7715 dagen te leven heb...
Zevenduizend-zevenhonderd-vijftien...
Dan ga ik toch geen concessies doen? Dan ga ik toch niets nuanceren? Dan ga ik toch niets zo complex maken dat ik er in mijn leven nooit meer achter zit hoe de vork nou uiteindelijk in de steel stak? Als ik 7715 dagen krijg, dan ga ik toch geen vragen stellen. Dan ga ik gewoon! En hard!

Ik zie een plaatje.
Rob in de garage; zijn thuis.
Hij beweegt met zijn hoofd op en neer:
"My life be like 'ooh-aah'!"

Funeral Blues -Auden

Stop all the clocks, cut off the telephone,
Prevent the dog from barking with a juicy bone,
Silence the pianos and with muffled drum
Bring out the coffin, let the mourners come.

Let aeroplanes circle moaning overhead
Scribbling on the sky the message 'He is Dead'.
Put crepe bows round the white necks of the public doves,
Let the traffic policemen wear black cotton gloves.

He was my North, my South, my East and West,
My working week and my Sunday rest,
My noon, my midnight, my talk, my song;
I thought that love would last forever: I was wrong.

The stars are not wanted now; put out every one,
Pack up the moon and dismantle the sun,
Pour away the ocean and sweep up the wood;
For nothing now can ever come to any good.