My Life Be Like (Ooh Aah)

De film raakt al meer gefragmenteerd, het denken in plaatjes is begonnen.

Ik zie die kop kijken, als hij naast de wok zit in Frankrijk; als hij in AJ's auto zit; als hij me op m'n bek wil slaan in Zeeland; als hij onder zijn brommer ligt in onze -altijd te kleine- schuur.
En dan denk ik: hij wist het gewoon.
He knew it all along.

Met van die ogen die zeggen: wat kan het mij schelen?
Van die brutale ogen die je vragend uitdagen: is er nog meer dan, dan alleen dit?
In wat hij steeds deed, wat hij altijd heeft gedaan: als dit het leven is, waarom kijk je me dan zo raar aan?

Dan is het toch logisch dat ik niet ga slapen?
Dan is het toch volmaakt logisch dat ik zo hard mogelijk ga?
Wat snap je er niet aan?

Alsof hij berekende: als ik 7715 dagen te leven heb...
Zevenduizend-zevenhonderd-vijftien...
Dan ga ik toch geen concessies doen? Dan ga ik toch niets nuanceren? Dan ga ik toch niets zo complex maken dat ik er in mijn leven nooit meer achter zit hoe de vork nou uiteindelijk in de steel stak? Als ik 7715 dagen krijg, dan ga ik toch geen vragen stellen. Dan ga ik gewoon! En hard!

Ik zie een plaatje.
Rob in de garage; zijn thuis.
Hij beweegt met zijn hoofd op en neer:
"My life be like 'ooh-aah'!"