Boek der Rusteloosheid

Jij bent als een gevoel dat zijn eigen object is en geheel toebehoort aan het innerlijk van zichzelf. Je bent altijd het landschap dat ik bijna had gezien, de zoom van het kleed dat ik bijna niet had gezien, verloren in een eeuwig nu voorbij de bocht in de weg. Je profiel is dat je niets bent, en de contouren van je onwerkelijke lichaam laten het halssnoer van de gedachte aan contouren uiteenspringen in losse parels. Je bent al voorbij, je bent al weg, ik heb je al bemind -dat is het wat ik voel als ik jouw nabijheid voel.

Je bezet de tijd tussen mijn gedachten en de ruimte tussen mijn gewaarwordingen. Daarom denk ik je niet en voel ik je niet, maar mijn gedachten zijn ogivaal van het voelen van jou en mijn gevoelens gotisch van het oproepen van jou. Mijn gevoel vormen een kathedraal van pracht en geluk.

Maan van verloren herinneringen boven het zwarte, heldere landschap van mijn onvolmaaktheid die alleen zichzelf begrijpt. Mijn wezen voelt je vaag, alsof het een ceintuur om jouw middel was. Ik buig mij over je witte gelaat in de nachtelijke wateren van mijn rusteloosheid, wetend dat je de maan aan mijn hemel bent. Altijd latent daar.

Hoe graag zou ik de nieuwe blik creëren waarmee ik je zou kunnen zien, de nieuwe gedachten en gevoelens waarmee ik je zou kunnen denken en voelen.

Een vogel cirkelt en lijkt te naderen, maar komt nooit tot hier, rond wat ik over jou zou willen zeggen, maar de inhoud van mijn zingen kan het wezen van de klank van jouw stappen niet nadoen, of het spoor van jouw blikken, of de trieste, lege kleur van de gebaren die je nooit hebt gemaakt.

Kom maar terug, Rob, het is genoeg geweest zo. Het is meer dan genoeg geweest. Het is meer geweest dan te dragen is en daarom besef ik het niet of denk ik klaar te zijn te beseffen. Ik droom slechts en mijn stappen zijn licht. Want de werkelijkheid is te fel en te wreed. Kom maar weer hier, bij mij, Rob. Want ik heb je nu laten zien dat je niet te omschrijven bent. Niet met woorden terug te zetten waar je hoorde. Want woorden zijn een voertuig dat altijd verwijst naar andere woorden zodat het de werkelijkheid van jij niet hier nooit raakt. Ik mis je.