Koninginnedag

Tussen de versierde kraampjes loop ik gebogen, met mijn neefje die aan een vinger trekt. Rob ging niet op constructie naar Spanje, hij wilde deze dag vieren. Ik probeer wat domme kindergrappen te maken. Maar als Matteo, geschminkt als een tijger, naar me lacht... Komt er niets binnen.

Als de zon schijnt en mensen om me heen lachen, komt er niets binnen. En als er al iets binnen komt, dan is het hetzelfde gevoel als bij een misplaatste mop. Kraampjes vol droevig speelgoed en sneue grabbeltonnen. Matteo trekt een trekker uit het speelgoed, waar de voorste twee wielen missen.

"Maar Matteo, gaan we nu zielig zitten doen? Gaan we vandaag de hele dag Rob missen? (...) Nee hé, tijger!" Bij mezelf denk ik nog: ik kan toch helemaal niets meer voelen. Ik kijk, maar zie niks. Ik hoor, maar versta het niet. "Gelukkig leven wij nog wel." Klinkt de echo van mijn stem naast me in het kleine schitterende mensenkind. Als ik naar hem kijk weet ik weer dat het leven vanzelf weer mooi wordt. Nog vele jaren jongen, nog vele jaren.

Lang leve Matteo!
Lang leve de Koningin!
Lang leve het leven!

Zondag - Rustdag

Zelf getimmerd
Zelf gedragen
Zelf geschept

Wat te zeggen?
Wat te schrijven?
Wat te denken?
Wat te doen?

In den hemel
Gestorven om te vergeven
Regeren over het heelal


Een groot verhaal

Wie zal het zeggen?
Wie zal het schrijven?
Wie heeft dit bedacht?
Wie heeft dit gedaan?

Ik mis je stomme gezicht
Ik mis je platte uitspraken
Ik mis je lompe wezen

Een slecht verhaal

Wie te helpen?
Wat te veranderen?
Waar schuilen?
Waarom -vraag ik- waarom?

Meedogenloos naïef
Heerlijk eigenwijs
Klassiek ouwehoeren

Een beëindigd verhaal

Zelf beleefd
Zelf doorleefd
Zelf geleefd
Samen begraven

Rust in vrede, Rob

'Belofteboog'

Citaat van Rob's Facebook

Dan wild en bezopen
Dan in rust gezonken
Eerst compleet nergens
Daarna precies op de grens
Maar altijd. Ook echt, altijd:
Een prachtmens!

Geschreven door een broer op 12 juni 2011
Geciteerd door Rob op zijn caravan op de TT te Assen

Mijn Broer (AP)

Mijn Broer

Je ligt daar zo stil. Er beweegt niks.      Zo stil.

En toch lijkt het alsof je er dan weer even bent.

Het is je lichaam, je geest is weg.

Je ligt daar zo stil.       Het is stil.

Ik zie je daar liggen, dan weer even Rob, dan weer alleen je lichaam.

Je bent er niet meer.      We gaan je missen.

Ik wou nog zoveel met je doen.

We gaan dit voorjaar surfen. Auto aan het wolderwijd, deuren open, muziek aan en relaxen maar.         Het is zo stil.

Je had nog zo n leven voor je.

Je had nog zoveel energie over.         Nu is het stil.

Je kon zoveel leven brengen.

Je kon zo genieten en dan keken we naar de foto’s op je telefoon.   Nu is het stil.

Ik weet dat je het goed hebt. Ik voel vrede.

Vader in de Hemel omarmt je, Hij duwt je vooruit, Hij tilt je op.

Hij is trots op je. Je hebt het goed.

Daar is liefde, alleen maar goedheid, alleen maar vrede.

Je hebt het goed.

Je bent daar waar Jezus ook is.

Je bent in de Hemel.

Mijn broer.

Rob Vasthouden

Djembé en Shakers: Rob Hummelen
Tekst: Jos Hummelen

Bewerking: Rafaël Acohen
Zang: Lisa Ebbers
Mondharmonica: Niek de Schipper

Fotopresentatie van Robs korte leven

Verdord en nieuw leven

Ik zat net bij Rob
Op zo'n houtstronk
Achter mij zat kleine Tiffany
Ze zat te zuigen aan mijn vinger
Voor mij verdord leven
Achter mij nieuw leven
En ik...
Ik er tussenin

Foto's ongeluk

21-04-2012

R.I.P Rob en Corné. Voor altijd verbonden.

 Corné's oom zit bij de brandweer, maar hij heeft zijn neefje bij het uisnijden niet herkent.

 Rob heeft te weinig rechts gehouden, vermoedelijk was hij gewoon afgeleid.

 De auto reed nauwelijks te hard en er was geen alcohol in het spel.

 Daar zat onze Rob

 3 Trauma-heli's waren uitgerukt om snel ter plaatse te zijn. De jongens zijn per ambulance naar de verschillende ziekenhuizen vervoerd.

 In deze stoel is Rob direct gestorven, zonder te lijden, zonder te schrikken.

 We willen alle dienders helpen.

 Rob heeft de trekker van Jan frontaal geraakt, maar wel zo dat Jan nog niet eens een hersenschudding heeft.

 Het gebeurde allemaal op de hoofdweg bij Ederveen. Waar Rob heel vaak reed. Ze waren opweg om een vergeten mobieltje op te halen bij Trefpunt. S'avonds zouden ze feesten bij Loudness.

 Door de knal kwamen de ouders van Corné kijken. Ze dachten eerst dat het geen bekenden zouden zijn omdat ze de auto niet herkenden. Corné was vrijwel direct hersendood, maar zijn hart gaf het pas zondag op.

 Dit is het veldje bij kwekerij 'Koekoek' (notabene)

 De trekken chauffeur zag Rob aankomen op de verkeerde weghelft. Hij probeerde oogcontact te maken en week nog uit. Het mocht niet baten.

 Rob is direct naar Van der Weert gebracht. Pa en ma moesten hem identificeren. Ze waren op het moment van verongelukken in Utrecht, bij een concert. Pa voelde zich omstreeks 10en ziek worden, terwijl mamma onkekend mismoedig werd.

 We hebben ons altijd veel zorgen gemaakt om Rob en de jongens. Vooral op zaterdagavond.

 Onze gedachten gaan uit naar Pim en Jarco. Ook Jan willen we niet vergeten.

 Rob heeft niet geremd. Er zijn geen remsporen te zien en Jan heeft niks gehoord. Dit is het resultaat.

 Only the good die young

 Een flauwe bocht, geen strepen op de weg. Trekker slecht verlicht.

Respect voor deze jongens.

Fluisteren

Dan zie ik mij zitten. Op onze bank. Hij op bed. Ik kijk gewoon nors terug.
Ineens begin ik wat te praten. Lompe dingen. Gewoon zoals normaal. Of ie nog wat eten moet.
Dan ga ik tegen hem praten. Dat het een held is. En dat dit zijn laatste rotstreek is.
Gek genoeg begin ik dan ineens te neuriën. Melodiën die mij troosten.
Dan kom ik overeind en kom dichterbij. Ik buig naar voren en begin te fluisteren.
Ik zeg lieve dingetjes, ik zing in het engels. Rob begrijpt er geen reet van.
Dan schreeuw ik het uit: "ROB WAAR BEN JE NOU???"

Toewijding aan een vriend

Een dosis humor, daar beschikte je over.
Een goede gesprekspartner, bemoedigend en meelevend.
Een echte lefgozer, soms een beetje ondoordacht.
Enigszins bekend als ontvanger, maar je was vooral gevend.

Van het heden naar herinneringen.
Aan die keren van lachen en diepe gesprekken kwam een laatste keer.
Toen je laatst vroeg of ik zin had te sporten zei ik; nee, ik kan niet.
De volgende avond was je er niet meer.

We hoeven er niet aan te twijfelen.
dat, hoe lastig onze schepper ook te begrijpen is,
hij je na dit leven naar de hemel heeft gehaald.
Voor hen die achterblijven, blijf je een gemis.

Vooral je mooie eigenschappen zullen ons bijblijven.
Van mooie momenten naar een hoop verdriet.
Rob, we houden van je, je was een topvent.
Vergeten zullen we je te nimmer nooit niet.

Familie Hummelen en leden van,
jullie staan hierin niet alleen.
Ieder van ons, collega’s, vrienden, kennissen, klasgenoten,
Leven met jullie,  staan om jullie heen.

Verbazen

Ik kan me blijven verbazen...
Dat Rob gewoon even niet op zat te letten.
En dat dat genoeg was.
Dat Rob zo ongelovelijk veel vrienden hebben.
En mensen die om hem geven.
Dat Corné zo'n ongelovelijke zielsverwant was.
En dat zijn pa hetzelfde praat over zijn zoon als mijn pa over Rob.
Dat de trekkerchaffeur zo'n moed heeft om ons in de ogen te zien.
En dat hij zo verschrikkelijk heeft geleden en nog moet lijden.
Dat Gerben, Ide, Bob, Wilco en Dick zulke bijzondere gasten voor Rob zijn geweest.
En dat Rob verder leeft door hun herinneringen.
Dat mijn pa en ma zo ontzettend moedig zijn.
En dat de broers en zussen alleen maar dichter bij elkaar komen.
Dat Jarco en Pim zulke enorme helden zijn.
En dat die familie onwaarschijnlijk lief is.

Ik kan me blijven verbazen...
Dat mijn lieve neefje zei dat Rob een omgevallen standbeeld is.
En dat mijn nichtje bij vertrek "dag-dag" zei.
Dat zoveel enorme figuren zo emotioneel kunnen worden.
En dat dat eigenlijk alleen maar heel erg goed is.
Dat we na zo veel huilen vrede kunnen vinden.
En dat het misschien zelfs zo ook wel beter is.
Dat we niets anders hadden verwacht van Rob.
En dat we hem telkens gewaarschuwd hebben voor deze dood.
Dat mijn moeder hem in haar nachtmerries al vaker had begraven.
En dat mijn zus wist dat hij de eerste zou zijn.
Dat er een relaxte sfeer hing tijdens het condoleren.
En dat we een huis van vrede en hoop mochten zijn.
Dat hij er nu zo bijligt alsof het hem niet kan boeien.
En dat ik zo intens veel van hem houd.

In deze tijd geloven

In 2 dagen 500 handen geschud. "Veel zegen en sterkte van de Heer, jongen" zei een vrouw, terwijl ze me zo indringend mogelijk aankeek. "Je moet weten dat hij in de hemel is" zei een super lief meisje. Ik knik wat en glimlach in de hoop dat ze in mijn lach Rob herkennen. S'avonds rondom Rob met het hele gezin bidden en zingen. Ik kijk zo half om half chagrijnig naar onze Rob. Mijn ouders krijgen de zegen, mijn zus spreekt over wonderen. Zoals Rob dat zou doen trek ik mijn rechter ooglid op, terwijl de andere mijn oog bijna dichtknijpt.

Als je mij vraagt waar ik troost uit put, dan is het uit de verhalen over Rob. Mijn herinneringen aan de keren dat hij lachte, dat we samen waren. Ik ben enorm trots dat ik 21 jaar Robs broer mocht zijn. Ik krijg kracht als ik al die mensen zie, die met ons meeleven. Ik voel me sterker worden als ik een beer van een vriend een knuffel mag geven. Sterker nog, ik voel dat er dan wat goddelijks gaande is. Een vriendin van mijn oudere broer zei "God is hier, ik voel dat." Ik voel dat ook! Tenminste, ik denk niet dat er echt een God is, maar ik denk wel echt dat er zo iets bijzonders gaande is op de Torenveld, dat we dat moeilijk als alleen menselijk kunnen beschrijven. Mensen kunnen blijkbaar samen iets goddelijks maken. Als mensen elkaar troosten, er voor elkaar willen zijn. Daar zie ik God gebeuren. In knuffels, in tranen, in handen, in blikken, daar zie ik God in.

Als iemand me zegen toe bidt, lees ik dat als het beste wensen. Als iemand mij vertelt dat Rob in de hemel is, zie ik dat als een manier om het dragelijk te maken. Als we voor elkaar bidden, zie ik alleen maar liefde. Als we samen zingen, zing ik mee, ik kan wel niet zo intens de woorden meevoelen, maar wel de gedachte: samen delen dat we sterfelijke mensen zijn. Als er over wonderen wordt gesproken, zie ik die ook. Ik geloof inderdaad dat Rob een wonderbaarlijke jongen is geweest en dat hij wonderbaarlijke dingen teweeg brengt tussen mensen.  

Waarom schrijf ik dit nu? Omdat deze blog voor iedereen is die Rob kende. Veel bekenden van Rob kunnen niets met woorden als zegen, hemel, wonderen, bidden en zingen. Van Jezus hebben ze nooit gehoord, of hebben ze gewoon niet veel mee. Ik voel dat ook zo. Maar ik sta niet aan hun kant. Er zijn namelijk geen kanten. We staan samen om Rob heen. Robs overlijden heeft een insluitende werking. Rob sloeg ook niemand over in de kroeg. Zijn rondjes waren voor iedereen en hij maakte met iedereen een praatje. Ik heb oude sterke mannen van 60 in tranen gezien, maar ook meisjes in de puberteit zien schudden op hun grondvesten. Robje heeft mensen bij elkaar gebracht. Dankje, broer.

Wat er nog komt

Er komt nog vanalles
Maar eerst maar eens dit
Handen, tranen, woorden
Eerst maar eens dit
Zingen, luisteren, zand
En dan de stilte
De lege plek

Dan komt er muziek
Zonder jou
Er komt weer voorjaar
Zonder jou
Er komen nog grappen
Zonder jou

En elke keer
Dat het klonk
Dat het kwam
Dat het klopte
Dacht ik
Aan jou
                                        Rob

Onzichtbaar

een zucht is onzichtbaar

net als de wind

de nacht is onzichtbaar

als de dag weer begint

onzichtbaar zijn de dingen

die ik kwijt ben

die ik nooit meer vind

maar

met mijn ogen dicht

zie ik alles

wat mijn hoofd verzint

De baas op de boot

Maf filmpje 2

Rob surft als een malle

Spreuken

Een mens stippelt zijn weg uit,

de HEER bepaalt de richting die hij gaat.

Het hart van een mens overdenkt zijn weg,

maar de HEER richt zijn schreden.

Het hart des mensen overdenkt zijn weg,

maar de HERE bestiert zijn gang.

Maf filmpje1

Zoon, broer, vriend, collega.

Verliezen, missen, huilen, lachen, herinneren.

Verliezen...
Verliezen is erger dan de dood, omdat je met je verlies moet leren leven.
Gelukkig beleven we dit samen.

Missen...
Een vriend missen die jou vleugels gaf is zoeken naar een stukje van jezelf.
In Rob zien we allemaal iets van onszelf, of iets dat we zouden willen zijn.
Huilen...
Wie zou niet huilen als zelfs dat wat onsterfelijk lijkt niet voor de ondergang is gevrijwaard.
Rob is van staal, maar zelfs hij is niet opgewassen tegen de dood.

Lachen...
Lachen is beweging, - de meeste mensen missen de innerlijke vrijheid,
de royaliteit en de durf om te lachen, waar dit niet duidelijk voorgeschreven is.
Lachen blijkt ook een manier van verwerken te zijn.

Herinneren...
Eens zullen we ons dit alles glimlachend herinneren.
Wat een prachtkerel was Rob!

Graf te Ederveen

Hij rende weg, maar ontkwam niet,
en werd getroffen, en stierf, éénentwintig jaar oud.
Een strijdbaar opschrift roept van alles,
maar uit een bruin geëmailleerd portret
kijkt een bedrukt en stil gezicht.
Een kind nog. Dag lieve jongen.

Gij, die koning zijt, dit en dat, wat niet al,
ja ja, kom er eens om,

... Gij weet waarom het is, ik niet.
Dat Koninkrijk van U, weet U wel, wordt dat nog wat?

(G. Reve)

Hoogliedje op de Dood

Tijd voor een liedje,
Neuriede Broer,
Een hoogliedje op de Dood.

Dood, die waarheid zijt, nader tot u.
Lompe dood, laffe dood.
Aan jou ben ik vanaf de moederschoot uitgehuwelijkt.

Ik zie je houten borst en
Je ijzige vingers.
Ja, Broer, jij bent Dood.
Jij Wel.

Je hals strekt zich uit.
Je ogen dwalen priemend.
Je oren nemen alles op,
Maar het kan ze niet verdommen.

Je weet waar ik ben.
Mijn klok tikt naast je oor,
Tot mijn laatste tel getikt heeft,
En ook ik wordt opgehaald.
Bezoekuur voorbij, boek dicht.

Ik haat je,
Met alles wat ik heb
En vervloek je.
Maar ik vraag je ook bedeesd en beleefd:
Waarom hij?

Je verhaal

Ze lieten het ruizen door de wind
En suizen door mijn oren
Al voor je was geboren
Was deze dag bepaald
Je moeder had gedroomd
En jij had je beschonken
Door het oog van de naald
Je zocht haar roekeloos
En ze vond je genadeloos
In de hemel reeds onthaald

Rob geniet

In 21 jaar heeft deze man meer genoten dan menig oude opa

 Met onderwatercamera

 Op Curacao

 Robje en Bobje

 Broers in Amsterdam

 Achterop de fiets

 'de jongste 3'

 Er zijn 1000en foto's dat hij zo kijkt,
deze is mooi uitgevoerd.

 zware tocht

Even het territorium afbakenen

moeilijk kijken

Niet vergeten

En als ik doodga, huil maar niet.
Ik ben niet echt dood, moet je weten.
Het is mijn lichaam dat ik achterliet.
Dood ben ik pas, als jij mij bent vergeten.

Bram Vermeulen

Door de Wind

Scouting

Rob bij de Verkenners

Rob bij de Welpen

Rob op scouting

Reacties van lieve mensen

"De stilzwijgende afspraak die we met het leven hebben gemaakt is dat ouders hun kinderen niet horen te begraven, en dat wij onze dierbaren niet op jonge leeftijd mogen verliezen - dat het leven zich van die afspraak soms niets aantrekt is onacceptabel. Ik leef erg met je mee."

"Knuffel."

"Ik huil....Mijn hart gaat uit naar jou kerel!" 


"Lieve, stoere rob!" 


"ik wist niet zo goed wat ik nou moest zeggen, want sterkte heb je vast al vaak genoeg gehoord voor één dag en verder zijn alle woorden nutteloos."

"Enorm veel sterkte toegewenst met het verlies van je broertje! Ik hoop dat jouw humor en de warmte van de familie je er doorheen slepen!"

 "Je vertelde me laatst nog hoeveel je broers voor je betekenen, en dit moet dan ook een klap voor je zijn die ik me onmogelijk voor kan stellen. Ik hoop heel erg dat je troost en misschien houvast vindt bij die -ietwat rare- vorm van geloven van jou"

Niet kapot te krijgen

Het Strand

Als het strand bijna is verlaten

en de laatste restjes mensen verdwijnen

omdat hun zo dierbare zon vandaag

niet meer zal schijnen

Dwalen mijn ogen naar de zwarte horizon

waarnaar ik overdag eindeloos  kijken kon

Waar de stralende heldere golven

het warme zand bedolven

Nu zie ik enkel nog zwarte golven.

Het kille natte strand eindeloos lang.

Mijn voeten verdwijnen onder het vochtige zand

Ik draai me van het water af 

voel dat ik weer naar de ochtend verlang

want deze donkere golven maken me bang

De Triangel

Rob op Lac du Serre Ponçon

Er zijn uren

Er zijn uren

Zonder jou. Soms. Misschien. Het is denkbaar.

Er zijn rivieren met oevers vol boterbloemen

Zonder jou.

Er zijn wegen zonder jou. Zijwegen, ongelukken,

greppels.

Vlinders zonder jou zijn er, distels. Ontelbare.

Er is mismoedigheid zonder jou. Laksheid. Angstvalligheid.

En er gaat geen uur voorbij,

Er is nog geen uur voorbijgegaan.

(Toon Tellegen)