Verbazen

Ik kan me blijven verbazen...
Dat Rob gewoon even niet op zat te letten.
En dat dat genoeg was.
Dat Rob zo ongelovelijk veel vrienden hebben.
En mensen die om hem geven.
Dat Corné zo'n ongelovelijke zielsverwant was.
En dat zijn pa hetzelfde praat over zijn zoon als mijn pa over Rob.
Dat de trekkerchaffeur zo'n moed heeft om ons in de ogen te zien.
En dat hij zo verschrikkelijk heeft geleden en nog moet lijden.
Dat Gerben, Ide, Bob, Wilco en Dick zulke bijzondere gasten voor Rob zijn geweest.
En dat Rob verder leeft door hun herinneringen.
Dat mijn pa en ma zo ontzettend moedig zijn.
En dat de broers en zussen alleen maar dichter bij elkaar komen.
Dat Jarco en Pim zulke enorme helden zijn.
En dat die familie onwaarschijnlijk lief is.

Ik kan me blijven verbazen...
Dat mijn lieve neefje zei dat Rob een omgevallen standbeeld is.
En dat mijn nichtje bij vertrek "dag-dag" zei.
Dat zoveel enorme figuren zo emotioneel kunnen worden.
En dat dat eigenlijk alleen maar heel erg goed is.
Dat we na zo veel huilen vrede kunnen vinden.
En dat het misschien zelfs zo ook wel beter is.
Dat we niets anders hadden verwacht van Rob.
En dat we hem telkens gewaarschuwd hebben voor deze dood.
Dat mijn moeder hem in haar nachtmerries al vaker had begraven.
En dat mijn zus wist dat hij de eerste zou zijn.
Dat er een relaxte sfeer hing tijdens het condoleren.
En dat we een huis van vrede en hoop mochten zijn.
Dat hij er nu zo bijligt alsof het hem niet kan boeien.
En dat ik zo intens veel van hem houd.