Tussen de versierde kraampjes loop ik gebogen, met mijn neefje die aan een vinger trekt. Rob ging niet op constructie naar Spanje, hij wilde deze dag vieren. Ik probeer wat domme kindergrappen te maken. Maar als Matteo, geschminkt als een tijger, naar me lacht... Komt er niets binnen.
Als de zon schijnt en mensen om me heen lachen, komt er niets binnen. En als er al iets binnen komt, dan is het hetzelfde gevoel als bij een misplaatste mop. Kraampjes vol droevig speelgoed en sneue grabbeltonnen. Matteo trekt een trekker uit het speelgoed, waar de voorste twee wielen missen.
"Maar Matteo, gaan we nu zielig zitten doen? Gaan we vandaag de hele dag Rob missen? (...) Nee hé, tijger!" Bij mezelf denk ik nog: ik kan toch helemaal niets meer voelen. Ik kijk, maar zie niks. Ik hoor, maar versta het niet. "Gelukkig leven wij nog wel." Klinkt de echo van mijn stem naast me in het kleine schitterende mensenkind. Als ik naar hem kijk weet ik weer dat het leven vanzelf weer mooi wordt. Nog vele jaren jongen, nog vele jaren.
Lang leve Matteo!
Lang leve de Koningin!
Lang leve het leven!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten