Fluisteren

Dan zie ik mij zitten. Op onze bank. Hij op bed. Ik kijk gewoon nors terug.
Ineens begin ik wat te praten. Lompe dingen. Gewoon zoals normaal. Of ie nog wat eten moet.
Dan ga ik tegen hem praten. Dat het een held is. En dat dit zijn laatste rotstreek is.
Gek genoeg begin ik dan ineens te neuriën. Melodiën die mij troosten.
Dan kom ik overeind en kom dichterbij. Ik buig naar voren en begin te fluisteren.
Ik zeg lieve dingetjes, ik zing in het engels. Rob begrijpt er geen reet van.
Dan schreeuw ik het uit: "ROB WAAR BEN JE NOU???"