In deze tijd geloven

In 2 dagen 500 handen geschud. "Veel zegen en sterkte van de Heer, jongen" zei een vrouw, terwijl ze me zo indringend mogelijk aankeek. "Je moet weten dat hij in de hemel is" zei een super lief meisje. Ik knik wat en glimlach in de hoop dat ze in mijn lach Rob herkennen. S'avonds rondom Rob met het hele gezin bidden en zingen. Ik kijk zo half om half chagrijnig naar onze Rob. Mijn ouders krijgen de zegen, mijn zus spreekt over wonderen. Zoals Rob dat zou doen trek ik mijn rechter ooglid op, terwijl de andere mijn oog bijna dichtknijpt.

Als je mij vraagt waar ik troost uit put, dan is het uit de verhalen over Rob. Mijn herinneringen aan de keren dat hij lachte, dat we samen waren. Ik ben enorm trots dat ik 21 jaar Robs broer mocht zijn. Ik krijg kracht als ik al die mensen zie, die met ons meeleven. Ik voel me sterker worden als ik een beer van een vriend een knuffel mag geven. Sterker nog, ik voel dat er dan wat goddelijks gaande is. Een vriendin van mijn oudere broer zei "God is hier, ik voel dat." Ik voel dat ook! Tenminste, ik denk niet dat er echt een God is, maar ik denk wel echt dat er zo iets bijzonders gaande is op de Torenveld, dat we dat moeilijk als alleen menselijk kunnen beschrijven. Mensen kunnen blijkbaar samen iets goddelijks maken. Als mensen elkaar troosten, er voor elkaar willen zijn. Daar zie ik God gebeuren. In knuffels, in tranen, in handen, in blikken, daar zie ik God in.

Als iemand me zegen toe bidt, lees ik dat als het beste wensen. Als iemand mij vertelt dat Rob in de hemel is, zie ik dat als een manier om het dragelijk te maken. Als we voor elkaar bidden, zie ik alleen maar liefde. Als we samen zingen, zing ik mee, ik kan wel niet zo intens de woorden meevoelen, maar wel de gedachte: samen delen dat we sterfelijke mensen zijn. Als er over wonderen wordt gesproken, zie ik die ook. Ik geloof inderdaad dat Rob een wonderbaarlijke jongen is geweest en dat hij wonderbaarlijke dingen teweeg brengt tussen mensen.  

Waarom schrijf ik dit nu? Omdat deze blog voor iedereen is die Rob kende. Veel bekenden van Rob kunnen niets met woorden als zegen, hemel, wonderen, bidden en zingen. Van Jezus hebben ze nooit gehoord, of hebben ze gewoon niet veel mee. Ik voel dat ook zo. Maar ik sta niet aan hun kant. Er zijn namelijk geen kanten. We staan samen om Rob heen. Robs overlijden heeft een insluitende werking. Rob sloeg ook niemand over in de kroeg. Zijn rondjes waren voor iedereen en hij maakte met iedereen een praatje. Ik heb oude sterke mannen van 60 in tranen gezien, maar ook meisjes in de puberteit zien schudden op hun grondvesten. Robje heeft mensen bij elkaar gebracht. Dankje, broer.