De zon gaat weer onder en ik snap het nog steeds niet

Nog precies vier minuten, dan is de zon onder. Luik alvast half dicht. Het laatste licht schijnt op het nieuwe zwarte shirt van het Nederlands elftal. Nummer 21, R.M. Hummelen. Een synthesizer produceert melancholie, weet hij veel. De dag is bijna over, ik ben allang doodmoe. "Ik space em me graf in" zei ik dan vroeger, wist ik veel.

Een klein verhaaltje dan, want mensen moeten blijven lezen, Rob moet herdacht. Ik vind ook dat hij de laatste tijd veel aandacht trekt, maar het is even niet anders. Een klein verhaaltje dan, over hoop, over betekenis, over de eeuwigheid, over weet ik veel wat. Doet dat er eigenlijk toe? Een jongen van 21, drie meter onder de grond. Verteld dat niet genoeg?

Hij verteld het verhaal van ons allemaal. Over onze angst. Onze onzekerheid. Onze fragiliteit. Onze doodsangst, onze levensdrift. Over dat het leven inherent iets kroms met zich meedraagt. Weet ik veel. De tranen van mijn ma zijn herkenbaar bij Bakker Bart. Het verlies van Bob krijgt ruimte binnen zijn vriendengroep, ze kenden Rob niet eens. 


"Ik zal je één ding zeggen" zei Rob vaak, meestal volgde dan iets compleet idioots. Eindigend met "of zeg je kaas?" Ik zeg helemaal niets Rob. En jij al helemaal niet meer. Maar als je me één ding hebt gezegd. Dan is het om nooit bang te zijn. Om niet teveel na te denken. Geen angst, geen onzekerheid. 


Robje, de zon is onder. Als ik teveel tegen je aan zit te lullen, dan komt dat, omdat ik er niks van begrijp. Ik heb dat die week wel 100 keer voor je gezongen. "I'm the professor and I feel that I should know, but I don't know, I don't know, I don't know." Waar slaat dit horrorverhaal op, Koek? Is dit wat we moesten leren? Dat is toch de moeite niet? Ik ga kapot zonder je, broertje. En ik wil bij je zijn. Weet ik veel.