Veelgestelde vragen

Naast gedichtjes of foto's is andere informatie natuurlijk wel praktisch.
We krijgen veel vragen van mensen die zich zorgen maken om ons.
Daarom even een tussenstand:

1. We maken ons nog steeds zorgen om Jarco. Het goede nieuws is dat hij sinds een ruime week buiten accuut levensgevaar is. Hij ligt nog steeds in coma, maar reageert al wel steeds beter. Hij heeft zijn ogen open, maar lijkt niets te zien. Niemand kan op dit moment voorspellen in hoeverre zijn hersenen zijn aangetast. De bacteriën in zijn voet worden bestreden met antibiotica en sponzen, die er operatief in zijn geplaatst. Een amputatie is niet uitgesloten. De familie van Jarco is vanzelfsprekend erg moe, maar heeft nog hoop.

2. Pim is gister voor de 2e keer thuis geweest! In de weekenden en met feestdagen mag hij naar huis, maar door de weeks is hij bezig met revalideren in revalidatiecentrum De Hoogstraat te Utrecht. Hij is sterk en wil erg graag zo snel mogelijk weer op de been zijn. Op het moment zit hij nog in een rolstoel. Hij heeft in zijn gezicht, zijn arm en zijn been platen en pinnen gekregen die zijn functies moeten ondersteunen. Op den duur moet zijn lichaam zelf alle functies over gaan nemen.

3. De ouders van Corné hebben het werk weer voorzichtig opgepakt, zonder al te veel zin. Zijn broertje en zusje maken het -zoals dat dan heet- 'naar omstandigheden goed'. Als Hummels voelen we ons in het bijzonder verbonden met de familie Elbertsen, we hebben daarom ook geregeld contact. Zo kunnen we er voor elkaar zijn.

4. Pa en ma Hummelen hebben ook het lef gevonden om -zo goed en zo kwaad als dat gaat- verder te gaan met het leven 'zoals het was'. We leven in de overtuiging dat het niet meer hetzelfde kan en mag zijn, maar er is weinig keuze. Pa werkt weer en ma heeft ook haar eerste dagen erop zitten. Op dit moment is ma aan het zingen met haar koor in Frankrijk en geniet pa van de rust. Alleen, of met zijn beste vriend in Maarn.

Zelf verbaas ik me erover dat we het blijkbaar samen aankunnen. Er zijn natuurlijk momenten van 'Total Brain Failure' zoals ik dat gekscherend noem. "Ik had even een TBFje," zeg ik dan en dan is het weer goed, of iets wat voor 'goed' door moet gaan. Want goed komt het niet meer voor ons. Maar het accepteren van wat niet te veranderen is, is de kunst.