Vermoedelijke brief van Rob

Hallo allemaal,

Ik ben al meer dan 2 weken dood. Ik ben blij dat ik nooit bang ben geweest, want het is inderdaad geen kunst aan om dood te gaan. Ik ben nu zelfs slimmer dan Ruben, want als je weet wat het is om dood te gaan, dan weet je genoeg. Ik dacht alleen: KOM JE MIJ HALEN!? Ja dus, taai. Plus ik kan nu zonder al te veel fouten schrijven. Ik heb die foto's achteraf ook nog gezien. Mijn auto ziet er niet uit, jonge! KLEDDER, SPETTER, SCHEUR! Maar het meest bijzonder vind ik nog wel dat ik alles kan zien gebeuren, zonder dat ik iets kan zeggen. Ik vond het heel bijzonder hoe jullie met mijn lichaam bezig waren. Ik kan het jullie natuurlijk niet kwaad nemen, het is alles wat jullie over hadden.

Ik wist trouwens heul niet dat jullie mijn djembé spel zo tof vonden! Ik vind het echt lache om te horen wat een verhalen er over mij worden verteld in Tref. Ik wist ook niet dat jullie zoveel van mij hielden. Ik wist wel dát jullie van me hielden en ook dat het heel veel was. Maar als je me moet missen komt het er blijkbaar ineens allemaal uit. Ik zou terug willen schreeuwen: IK HOU OOK VEEL VAN JULLIE!!! Echt waar, ik lieg niet.

Ik vind ma echt een Topstruik! En pa heb ik altijd al bijzonder gevonden, maar hoe je dit ook weer doet, pa, petje af. Wel droog dat mijn laatste woorden tegen pa waren "ik heb vandaag me dag niet." En iemand liet per ongeluk ook een horloge vallen in mijn graf. Wat moet ik nou met een klok??? Ik vond het wel erg om Wilco en Dick zo te zien huilen... TEN HAM, OUWE TREKVOGEL! Eerlijk gezegd heb ik niet echt met jullie mee gehuild. We wisten toch allemaal dat ik niet oud zou worden? Ik had het toch gezegd? Ik weet nog dat er een broer tegen me zei: "Ik wil je niet begraven, Rob!?" Ja, sorry... Het is hoe ik ben. En ik kon er trouwens niks aan doen.

Ik zie jullie later!  



HAK UM DOOR DE MIDDE!

Rob